Δυσπαρεύνια
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΣΠΑΡΕΥΝΙΑ
Ως δυσπαρεύνια ορίζεται το άλγος των γεννητικών οργάνων που εμφανίζεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη σεξουαλική επαφή απουσία κολεόσπασμου. Αποτελεί μια από τις πιο κοινές σεξουαλικές δυσλειτουργίες και ενώ υπολογίζεται ότι προσβάλλει τα 2\3 των γυναικών κατά τη διάρκεια της ζωής τους λιγότερες από τις μισές ζητούν τη βοήθεια του γυναικολόγου τους. Η επαναλαμβανόμενη εμφάνιση της δυσπαρεύνιας μπορεί να προκαλέσει ανησυχία, άγχος και να οδηγήσει στην υιοθέτηση μιας αρνητικής σεξουαλικής συμπεριφοράς και τελικά στην αποφυγή της ερωτικής επαφής.
ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ
Η δυσπαρεύνια είναι μια ψυχοπαθολογική διαταραχή και συνεπώς οι παράγοντες που συντελούν στην εμφάνιση της είναι οργανικοί αλλά και ψυχολογικοί. Οι συνηθέστερες αιτίες είναι:
• Λιμώξεις κόλπου από κοινά παθογόνα όπως Candida, τριχομονάδες.
• Ανεπαρκής σεξουαλική διέγερση.
• Ανατομικές ανωμαλίες όπως ανωμαλία των πόρων του Muller, βραχύς κόλπος.
• Ατροφία του κόλπου κατά την εμμηνόπαυση και τη γαλουχία.
• Λοιμώξεις κύστεως και ουρήθρας.
• Χρόνια φλεγμονώδης νόσος της πυέλου.
• Ενδομητρίωση.
• Οπίσθια έγκλιση μήτρας.
• Πυελική μάζα.
• Νεοπλασίες και μορφώματα κόλπου, τραχήλου και μήτρας.
• Νοσήματα του εντέρου, κυρίως φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.
• Ψυχολογικές διαταραχές και τραύματα όπως κατάθλιψη και σεξουαλική κακοποίηση.
ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Όπως περιγράφεται στον ορισμό της η δυσπαρεύνια εκδηλώνεται με άλγος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη σεξουαλική επαφή. Η ένταση του άλγους ποικίλει ανάλογα με την αιτία που το προκαλεί και με το ψυχολογικό υπόβαθρο του ασθενούς. Η εντόπιση του εξαρτάται επίσης από τον υπεύθυνο παράγοντα και μπορεί να αφορά το επιγάστριο, τα γεννητικά όργανα και την πλάγια κοιλιακή χώρα.
ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Είναι προφανές πως εξαιτίας της πολυπαραγοντικής προέλευσης της δυσπαρεύνιας ειδική θεραπευτική αγωγή δεν υπάρχει. Η μόνη θεραπεία είναι η αναγνώριση και η αντιμετώπιση της αιτίας που την προκαλεί. Η λήψη ενός προσεκτικού ιστορικού το οποίο πρέπει να κατευθύνεται στην πλήρη καταγραφή της έναρξης και της διάρκειας αυτής της δυσάρεστης ενόχλησης είναι σπουδαιότατης σημασίας. Εν κατακλείδι ο θεράπον ιατρός δε θα πρέπει να λησμονεί πως σε περιπτώσεις που δεν αναγνωρίζεται κάποιο παθολογικό αίτιο η αιτία θα πρέπει να ερευνάται στην ψυχική σφαίρα.